Mag je een legale reservekopie van een computerprogramma zonder toestemming van de rechthebbende doorverkopen aan een derde, wanneer je eigen originele exemplaar van dat programma beschadigd en onbruikbaar is geraakt? Dat was de vraag die centraal stond in een nieuw arrest van het Hof van Justitie over tweedehands software.
Mijn (niet-zo-juridische) onderbuikgevoel zegt: natuurlijk, er is toch de facto niet een extra kopie in het verkeer gebracht? Er was één legaal exemplaar, daarvan is een legale reservekopie gemaakt, het origineel is verloren gegaan, dus is er nog steeds een fysieke kopie van het programma, waarvoor de rechthebbende reeds een volledige vergoeding heeft ontvangen.
Toch komt het Hof van Justitie tot een andere conclusie. De relevante richtlijn bepaalt namelijk dat het weliswaar is toegestaan om een reservekopie te maken, maar dat mag alleen voor zover de kopie wordt gemaakt door een rechtmatige gebruiker, en alleen voor zover dat nodig is voor het eigen gebruik van het originele exemplaar. Aan die laatste voorwaarde voldoet deze situatie niet, want dan is die reservekopie kennelijk niet meer bestemd voor eigen gebruik van dezelfde (eerste) rechtmatige gebruiker.
Dat wringt voor mijn gevoel aan alle kanten. Juridisch is het ongetwijfeld juist – excuus, juridisch is het per definitie juist want het Hof van Justitie is de hoogste rechter in Europa op dit gebied – maar het voelt niet als een rechtvaardig oordeel dat recht doet aan alle betrokken belangen. Het toont bovendien naar mijn mening dat er op het gebied van de exclusieve rechten van auteursrechthebbenden nog een hoop te verbeteren (althans te moderniseren) valt.
Lees het hele arrest hier.
