Vanochtend stond in de Volkskrant dat Egypte de buste van koningin Nefertiti terugeist. Gesteld wordt dat het beeld in het verleden op onrechtmatige wijze het land uit is vervoerd.
Het beeld, dat 3300 jaar oud is, is het pronkstuk van het heropende Neues Museum in Berlijn. Egypte vraagt echter al sinds 1924 om de teruggave ervan.
Vooralsnog heeft Duitsland het verzoek altijd geweigerd. De reden hiervoor is, dat het beeld te kwetsbaar zou zijn voor vervoer.
Egypte spreekt het argument niet tegen. Zij stelt zich echter op het standpunt, dat het beeld in eerste instantie op onrechtmatige wijze het land uit is gevoerd.
De basis voor de aanspraak van Egypte, is gebaseerd op een uit 1913 stammend protocol. Hieruit zou blijken dat Egypte ten aanzien van de aard van het beeld zou zijn misleid; dat het om de buste van Nefertiti ging, zou indertijd zijn verzwegen.
Of de dwaling van Egypte inderdaad voor rekening van Duitsland behoort te komen, is een kwestie van cultureel erfgoed.
Het eigendom van cultuurgoederen wordt overzien door de Unesco Convention 1970 on the Means of Prohibiting and Preventing the illicit Import, Export and Transfer of Ownership of Cultural Property. Duitsland en Egypte zijn beide partij bij dit verdrag. Uit hoofde hiervan, behoren zij de onrechtmatige uitvoer van cultuurgoederen zo goed mogelijk tegen te gaan.
Dat het in de praktijk zo niet werkt, blijkt uit het voorbeeld van de Elgin Marbles. Nog altijd steggelen de Griekse en Engelse regering over de vraag, of Lord Elgin ten tijde van het Ottomaanse Rijk op rechtmatige wijze de eigendom op de onderdelen van het Parthenon heeft verkregen. Daarnaast speelt ook de morele kant van de zaak een rol.
Omdat het te ver voert om elk van beide aspecten hier uitputtend te behandelen, verwijs ik geïnteresseerden graag door naar het boek Thinking About the Elgin Marbles van John Henry Merryman.
Ik ben benieuwd wat u van het onderhavige geval vindt.
