Gepubliceerd op 17 juli 2019 categorieën Commerciële contracten, Consumentenrecht
Je zet voet op vreemde bodem waar ze geen euro’s hebben. Je houdt van cash, dat hebben niet alleen criminelen maar ook mensen die niet per se willen dat elke financiele transactie in de handen van data analisten e.d. belanden, en ziet deze machine met de bemoedigende mededeling dat het opnemen van geld niks kost.
Je bent een beetje argwanend. Vliegveld, gratis, maar denkt, we zitten hier in de UK, dat zal dan wel kloppen, die Engelsen zijn keurige lui. Je neemt vervolgens geld op. Dan komt de vraag, wil je ponden opnemen als ponden en dat je eigen bank het omwisselen regelt, of wil je dat ter plekke de ponden in euro’s omgezet worden en jouw bank dus euro’s afschrijft. Tja. In het Engels zeggen ze dan “potayto, potahto” – wij alhier “lood om oud ijzer”. Er staat duidelijk de wisselkoers aangegeven, 1,35. Best hoog denkt de opnemer, gaat nog wel goed met de pond, ondanks alle Brexit-perikelen. Laat het apparaat die 175 pond maar uitspugen en alhier omzetten in euro’s. De reisgenoot van betreffende persoon (dat was ik, ik hou van cash maar nog meer van elektronisch) komt terug van het toilet en zegt beter nooit ter plekke omzetten. Althans, niet dat het veel uitmaakt, maar doorgaans wisselt je eigen bank het gunstiger om. Toen ik 1,35 als koers hoorde, viel ik van mijn stoel, figuurlijk dan. De koers stond namelijk op 1,11-1,12. Dat betekent dus dat deze gratis opname per pond, zeg, 0,23 cent kost. Per 10 pond 2,30. Per 100 pond 23,00. En bij deze 175 pond dus 40 euro. Gratis. Naar Nederlands recht lijkt dit mij een typisch gevalletje van dwaling.
Deze blog is automatisch geïmporteerd uit een oudere versie van deze website. Daarom is de lay-out mogelijk niet perfect.
