Regelmatig staat de Nederlandse rechter voor de vraag of aanbieden op het internet ook geldt als een handeling in Nederland. Is de aanbieder namelijk niet in Nederland gevestigd, dan mag de rechter zich er in beginsel niet mee bemoeien. Een van de uitzonderingen daarop is als er handelingen in Nederland plaatsvinden. Dan heeft Nederlandse rechter zoals dat heet rechtsmacht. Maar wanneer vinden handelingen op het internet nu plaats in Nederland, of, zoals in de hier te bespreken zaak, in de Benelux?
Op 8 februari 2005 deed de Voorzieningenrechter uitspraak daarover in de kort geding procedure aangespannen door Vitra, auteursrechthebbende ten aanzien van de meubels van Charles en Ray Eames. Volgens de rechter is er pas sprake
“van het aanbieden als voormeld in de Benelux van artikelen op een website op het internet [
] indien het gaat om een website die door woord en inhoud onmiskenbaar mede op het publiek van de Benelux is gericht
Of dat geval zich voordoet zal in de regel afhangen van een combinatie van factoren. Eén van die factoren is de toegankelijkheid van de website vanuit de Benelux.
Die toegankelijkheid alleen is evenwel onvoldoende om tot onmiskenbare gerichtheid van de website op (mede) het publiek in de Benelux te concluderen. Daarvoor moeten verdere aanwijzingen voorhanden zijn, waarbij gedacht kan worden aan (bij voorbeeld) de taal van de website en de aard van de domeinnaam (.com of .nl, .be of .lux).” [mijn nadruk]
Opvallend is het oordeel dat er sprake is van aanbieden in de Benelux als de website onmiskenbaar mede daarop is gericht. In zaken tegen buitenlandse kansspelaanbieders die via het internet kansspelen aanbieden, lijkt het dat de rechter met minder bewijs genoegen neemt.
Overigens gaat het mis voor Vitra in deze procedure. Zij slaagt er niet in te bewijzen dat de zestien gedaagden onmiskenbaar in de Benelux Eames meubels aanbieden volgens het criterium van de Voorzieningenrechter. Zo zijn zelfs niet van alle gedaagden de websites genoemd waarmee de meubels zou worden aangeboden (!). Daarover krijgt Vitra’s advocate nog een sneer van de rechter: “Vitra heeft weliswaar twee ordners van telefoonboekformaat ter griffie gedeponeerd, maar dat kan -zonder dat bij dagvaarding daarop nader wordt ingegaan- niet, en zeker niet in kort geding, worden beschouwd als een verdere, laat staan deugdelijke onderbouwing van haar stellingen.“
