Dan nu graag de aandacht voor een korte uitspraak die meteen mijn interesse wekte, toen ik deze vanmorgen las op ITenrecht. Wat mij betreft een interessante uitspraak, omdat deze ziet op de vraag of er in casu sprake was van een overeenkomst in het kader van een online aankoop. Doorgaans vrij weerbarstige materie, als je het mij vraagt.
Wat was er precies aan de hand? Gedaagde (van wie de naam niet genoemd wordt) heeft in 2012 via de website van Tickets4U 4 tickets gekocht voor het festival Amsterdam Open Air dat plaatsvond in 2013 (zo te zien was het leuk), en heeft hiertoe het volledige bestelproces doorlopen. Vervolgens is een orderbevestiging aan het e-mailadres van gedaagde verstuurd. Gedaagde had in het bestelproces aangegeven dat hij met zijn creditcard wilde betalen, maar liet dit vervolgens na. Enkele betalingsherinneringen en een ingebrekestelling volgden.
Tickets4U vordert bij de kantonrechter een bedrag van iets meer dan 400 euro voor de tickets, met daarbovenop wat buitengerechtelijke kosten, rente en proceskosten. Dit omdat volgens Tickets4U sprake was van een overeenkomst, waaruit deze betalingsverplichting volgde. Gedaagde ontkent echter dat hij het bestelproces heeft afgerond. Bovendien zijn de aanmaningen volgens hem naar zijn oude adres verstuurd, waardoor hij meer dan twee jaar niets meer van Tickets4U heeft vernomen. De verkorte verjaringstermijn in het kader van consumentenkoop van artikel 7:28 BW is volgens hem dus al verlopen, waardoor er volgens hem dus niets meer van hem valt te vorderen.
Overeenkomst
De eerste die in het kader van het geschil dient te worden beantwoord, is de vraag wanneer sprake is van een overeenkomst. Wanneer is dit het geval? Artikel 6:217 BW bepaalt hierover het volgende: “Een overeenkomst komt tot stand door een aanbod en de aanvaarding daarvan.”
Er dient dus sprake van een aanbod en een aanvaarding. Zowel het aanbod, als de aanvaarding zijn handelingen die rechtsgevolg beogen. In casu, lijkt mij dat het aanbieden van de kaartjes te beschouwen valt als een aanbod in juridische zin: hiermee wil Tickets4U immers kaarten verkopen, en dit aanbod is bovendien voldoende bepaald en specifiek gericht aan kopers op het internet. Het bestellen van de tickets door gedaagde kan vervolgens als aanvaarding in juridische zin worden beschouwd: er mag immers vanuit worden gegaan dat als iemand 4 tickets via de site bestelt, en het volledige bestelproces doorloopt, de kaarten wil kopen. Dat diegene later niet betaalt, dient wat mij betreft dan voor zijn risico te komen.
Uitspraak
De rechter ziet dit ook in: “De enkele betwisting van [gedaagde] dat hij het bestelproces niet heeft afgerond is onvoldoende tegenover de gemotiveerde stelling van Tickets4U, onderbouwd met stukken, dat [gedaagde] het hele bestelproces heeft doorlopen tot en met het plaatsen van een bestelling, hetgeen blijkt uit de overgelegde uitdraai van de webbezoeken van [gedaagde] en de voorbeelduitdraaien die Tickets4U van het bestelproces heeft overgelegd. Het moet er daarom voor worden gehouden dat tussen partijen een overeenkomst tot stand is gekomen.”
De rechter oordeelt dus dat moet worden aangenomen dat sprake is van een overeenkomst, mede omdat gedaagde slechts bloot had ontkend dat hij het bestelproces had doorlopen. Over de verjaringstermijn oordeelt de rechter dat de verkorte verjaringstermijn wél van toepassing is, mede omdat deze juist is ingevoerd ter bescherming van de belangen van consumenten. Echter, tussen de mails en brieven van Tickets4U zit steeds minder dan twee jaar tijd, waardoor de vordering niet verjaard kan zijn. Gedaagde verliest en dient het volledige bedrag aan Tickets4U te betalen.
