In vervolg op en naar aanleiding van de blog van Tomas Weermeijer over de tablet Hoge Raad uitspraak, begrijp ik dat een smart phone niet een telefoon is maar een computer. Dit klinkt misschien vreemd, op het eerste gezicht, maar op het tweede gezicht, een smart phone is een computer met belmogelijkheid, zou je kunnen zeggen.
Vooropgesteld kan worden dat de belastingwetgeving op dit punt niet echt in de huidige tijd past en zelfs op moment van opstellen al onjuist was:
“telefoon, internet en dergelijke communicatiemiddelen”
Het internet is geen communicatiemiddel. Hoe kun je het network van netwerken (dat is het internet) nu gelijkstellen met een apparaat als een telefoon dat je in staat stelt gebruik te maken van een communicatieinfrastructuur? Dit daargelaten laat de redenering van de Hoge Raad het niet toe een smart phone als telefoon te zien (terecht, vind ik).
Overweging 2.5.1.:
“De wijze waarop de twee onderscheiden categorieën zijn gedefinieerd, met name de uitsluiting van de categorie computers van de categorie ‘telefoon, internet en dergelijke communicatiemiddelen’, leidt ertoe dat eerst dient te worden beoordeeld of een apparaat valt in de categorie ‘computers en dergelijke apparatuur en bijbehorende apparatuur’.”
We moeten dus eerst nagaan of de smart phone een computer is. Hoe doen we dat?
Overweging 2.5.4:
“laat geen andere conclusie toe dan dat deze in gelijke of zelfs sterkere mate dan digitale agenda’s en GPS-apparatuur zijn bedoeld voor taken die ook door een computer kunnen worden verricht. … evenals een desktop- of notebookcomputer, door zijn veelzijdige inzetbaarheid voor de verwerking en opslag van gegevens, in de vorm van tekst, cijfers, beeld en geluid, het zoeken naar informatie op het internet, en voor ontspanning.”
Geen speld tussen te krijgen. Een smart phone is een computer, aan de bepaling over telefoon, internet en dergelijke communicatiemiddelen kom je niet toe.
