Tilman Lüde, het nieuwe hoofd van de auteursrecht-unit van de Europese Commissie, heeft tijdens het jaarlijkse Fordham congres de politieke agenda voor de komende jaren gepresenteerd. Het Fordham congres in New York is één van de belangrijkste congressen op het gebied van intellectuele eigendom. Lüde gaat zijn pijlen met name richten op collectieve rechtenorganisaties en heffingen op blanco CDs e.d. Zijn voorkeur gaat blijkbaar uit naar digital rights management (DRM).
“In 2005 we intend to review how copyright and related rights are being commercially exploited. This new emphasis on economic efficiency requires, to a certain extent, a shift – you could say a paradigm shift – in our thinking.”
Lüde windt zich vooral op over het gebrek transparantie bij collectieve rechtenorganisaties. Ook kan de weigering van sommige collectieve rechtenorganisaties om vergoedingen aan buitenlandse rechthebbenden te betalen, zijn goedkeuring niet wegdragen.
“For example, a pending complaint alleges that the Scottish actor Sean Connery has never received € 95.963 from the French collective rights management society ADAMI because ADAMI states that it does not have Mr Connery’s address.”
Zijn voorkeur voor DRM blijkt duidelijk uit de volgende passage.
“We also need to foster legitimate online business models and aim to avoid that traditional copyright remuneration models, such as levies on blank cassettes, CDs or even computer disks become an obstacle to the “take-up” of legitimate digital remuneration models. (…) In the era of electronic dissemination of music, film or text by means of “downloading” or internet “streaming” copyright traditional business models, including remuneration mechanisms that have been designed for the analogue environment, may no longer function in an online environment. The Internet has spurred change in consumer behaviour and traditional business models for remunerating authors need to adapt.”
Met andere woorden, zwaar weer voor collectief beheer op komst.
Men zou bijna vergeten dat collectieve rechtenorganisaties ook een belangrijke functie hebben bij het verkrijgen van licenties. Organisaties als Buma/Stemra creëren een one-stop-shop, zodat niet met talloos veel verschillende rechthebbenden hoeft te worden onderhandeld. Men kan (terechte) kritiek hebben op collectieve rechtenorganisaties, maar het is onwenselijk als dit zou doorslaan tot een systeem van (onwerkbaar) individueel beheer van rechten. De ervaring leert dat collectief beheer vaak veel efficiënter is.
Eind vorig jaar verloren de collectieve rechtenorganisaties ook al een belangrijke slag toen de Europese Commissie bezwaar maakte tegen een internationale overeenkomst tussen de organisaties die een internationale one-stop-shop zou creëren. Dat is natuurlijk met name voor internetexploitatie van belang. Doordat deze zgn. Santiago-overenkomst nu niet is verlengd, is het per 31 december 2004 in beginsel niet meer mogelijk om bij één loket een wereldwijde licentie voor bijvoorbeeld webcasting te krijgen. Er moet per land afspraken worden gemaakt. Daar is niemand bij gebaat.
Lees hier de lezing.
