Vorige week heeft de rechtbank Gelderland vonnis gewezen in de zaak tussen Levola en Smilde. In deze zaak gaat het om de vraag of de smaak van Heksenkaas auteursrechtelijk beschermd is en, zo ja, of de smaak van de Witte Wievenkaas daar inbreuk op maakt.
In januari oordeelde de voorzieningenrechter te Den Haag dat voorshands voldoende aannemelijk was dat er auteursrecht op een smaak kan rusten en dat (de smaak van) Heksenkaas voldoet aan de vereisten voor auteursrechtelijke bescherming (voor meer informatie, lees deze blog).
In onderhavige bodemprocedure komt de rechtbank niet toe aan de vraag of smaak auteursrechtelijk beschermd kan zijn, omdat Levola niet heeft aangegeven welke elementen van Heksenkaas voor auteursrechtelijke bescherming in aanmerking komen. In de woorden van de rechtbank:
4.4. Kernvraag in deze zaak is dus of smaak auteursrechtelijk kan worden beschermd. De rechtbank zal om proceseconomische redenen (de beantwoording van) deze vraag in het midden laten. Zelfs als smaak in algemene zin beschouwd voor auteursrechtelijke bescherming vatbaar zou zijn – hetgeen thans geenszins zonder meer kan worden aangenomen – dan leidt dat er niet automatisch toe dat de smaak van het product Heksenkaas auteursrechtelijk beschermd wordt/kan worden, nu Levola (alsook de door haar ingeschakelde deskundige) heeft nagelaten feitelijk te beschrijven of aanschouwelijk te maken wat de voor auteursrechtelijke bescherming in aanmerking komende vereiste elementen van de smaak van het product Heksenkaas zijn.
Verder overweegt de rechtbank dat het niet aan de rechtbank is om Heksenkaas te proeven en de smaak ervan te beschrijven, maar dat Levola moet stellen waarom, althans wat maakt dat de smaak van Heksenkaas auteursrechtelijk beschermd moet worden.
Om de uitspraak in één woord samen te vatten: teleurstellend. De rechtbank laat hier de kans liggen om duidelijkheid te scheppen over de vraag of smaak auteursrechtelijk beschermd kan zijn en kiest voor de gemakkelijke weg. De rechtbank had het antwoord op deze vraag dus niet wegens ‘proceseconomische’ redenen in het midden moeten laten, maar had een algemeen antwoord op deze vraag moeten geven.
