Zojuist tijdens een PAO interessante discussie met Joran Spauwen. Hij is van mening dat tussenpersonen een beroep op vrijwaring (safe-harbour) kunnen doen voor door gebruikers geüploade content OMDAT ze zelf ook inbreuk maken als hun gebruiker inbreukmakende content geplaatst heeft. Volgens mij kan de tussenpersoon een beroep op vrijwaring doen, omdat hij beschermd wordt als tussenpersoon. Om de elektronische handel niet onmogelijk te maken. Niet omdat de tussenpersoon zelf openbaar maakt, maar omdat de tussenpersoon faciliteert dat gebruikers onrechtmatig geüploade content plaatsen.
Wie heeft er gelijk?
Zelf schreef ik (Lodder & Van der Meulen 2013) over de historische achtergrond van de safe harbour:
The initial attempts to regulate ISPs, with the prominent examples of the US Digital Millennium Copyright Act (DMCA)2 and the European Union Directive 2000/31/EC on electronic commerce (Directive on E-commerce), 3 reflected a new dual role of Internet intermediaries: they deserved protection as neutrals, but they could also be called upon to assist with norm enforcement. The underlying reason for these regulations, however, was primarily to define exceptions or safe harbours that would protect ISPs against liability claims. Nevertheless, these laws also acknowledged that, under certain circumstances, ISPs should assist in stopping copyright infringements, for example.
En recenter (Lodder & Lodder 2018):
Again, the inactive role is stressed and it is indicated that the exemption to liability no longer applies if the ISP becomes aware of infringing material. As with the liability protections for ‘mere conduit’ and caching activities, the underlying assumption is that the ISS provider neither has knowledge of nor control over the unlawful information supplied by a third party (recital 42). Where the recipient of the service is considered to be acting under the authority or control of the ISS provider, the safe harbour is therefore not applicable.
