Al vaker heb ik, en met mij velen anderen, het gehad over wijze waarop Europese Richtlijnen, en dan vooral de doorgaans knip-en-plak implementatie van Nederland, het Burgerlijk Wetboek tot een nogal rommelig geheel maakt.
Zojuist scrolde ik (overigens abusievelijk in een verkeerd deel) door het BW en mijn oog viel op het langsflitsende “duurzame gegevensdrager”. Ik kon de plek van deze definitie niet matchen met waar ik hem verwachtte. Ik bevond mij in boek 7, meer precies:
Artikel 7:50a sub h BW
duurzame gegevensdrager: een hulpmiddel dat de consument dan wel de handelaar in staat stelt om persoonlijk aan hem gerichte informatie op te slaan op een wijze die deze informatie toegankelijk maakt voor toekomstig gebruik gedurende een periode die is afgestemd op het doel waarvoor de informatie kan dienen, en die een ongewijzigde reproductie van de opgeslagen informatie mogelijk maakt;
Die drager ken ik uit boek 6, implementatie van de Consumentenrichtlijn 2011/83 (over koop of afstand, onder de oude richtlijn 97/7 overigens nog te vinden in boek 7), meer precies:
Artikel 230g lid 1 sub h
duurzame gegevensdrager: ieder hulpmiddel dat de consument of de handelaar in staat stelt om persoonlijk aan hem gerichte informatie op te slaan op een wijze die deze informatie toegankelijk maakt voor toekomstig gebruik gedurende een periode die is aangepast aan het doel waarvoor de informatie is bestemd, en die een ongewijzigde weergave van de opgeslagen informatie mogelijk maakt;
Het is in mijn ogen merkwaardig om in het BW op twee (en misschien nog wel meer) plekken een zelfde begrip te definiëren. Wat ik nog vreemder vind is dat de definitie op verschillende punten net iets anders geformuleerd is. Als je dan toch overlap creeert, doe het dan tenminste identiek. Het is bekend dat Brussel soms wel in vijf verschillende richtlijnen in evenzovele varianten een concept beschrijft. Dit neemt niet weg dat de Nederlandse wetgever zijn eigen verantwoordelijjkheid heeft, en niet zou moeten meegaan in Brusselse slordigheid.
