Popmuziek is doorgaans inde kern muzikaal niet heel ingewikkeld, vandaar ook de naam pop(ulair). Het is dan ook niet zo gek dat nummers vaak in meer of mindere mate op elkaar kunnen lijken. Er zijn veel voorbeelden van, zo lijkt de beat van Another one bites the dust van Queen veel op Rapper’s delight van Sugar Hill gang, het intro van Onderuit van De Dijk veel op Point blank van Bruce Springsteen en een hele serie nummers komt langs in de in deze context veelal aangehaald sublieme 4 chord song. Soms lijken nummers helemaal niet op elkaar, zoals de monsterhit Blurred Lines van Robin Thicke niet op Marvin Gaye leek , maar de rechter keerde wel miljoenen toe, althans in eerste aanleg. Naar ik begrijp mag in Amerikaanse rechtszaken niet geluisterd worden, maar moet naar de noten worden gekeken. Die lijken natuurlijk al snel op elkaar, ze zijn bijvoorbeeld allemaal zwart en hebben veelal steeltjes en vlaggetjes.
Misschien dat het door het internet komt, het is gemakkelijker overeenkomsten te zien (of door anderen te laten ontdekken), in ieder geval heb ik de indruk dat er wel veel zaken de laatste jaren zijn.
Deze week Radiohead en het nummer Creep. Een van mijn favoriete nummers, vanwege het kabbelende begin en die briljante overgang naar het refrein ingezet door de gitarist. Dat karakteriseert het nummer. Ik vind het dan ook onbegrijpelijk dat de Hollies de helft van royalties van Creep krijgen. De Hollies zouden blij moeten zijn dat een nummer als Creep geïnspireerd is op hun materiaal en de muzikale ode de ode laten, zonder juridische stappen. Thom Yorke had zich laten inspireren door hun nummer The air that I breathe. Je hoort wat gelijkenis, net als bij de hierboven genoemde nummers van Queen en De Dijk. Maar inspireren is niet hetzelfde als kopiëren en hoewel die grens natuurlijk niet eenvoudig te trekken is, moet je lijkt me naar de totaal indruk van een nummer kijken.
Nu is er ophef over het nummer Get free van Lana Del Rey. Ze zegt niet geïnspireerd te zijn door Creep. Het heeft er wel wat van, maar niet overwegend. Toch bleek ze bereid, net als eerder bijv. Sam Smith voor Stay with me aan Tom Petty geld betaalde vanwege zijn ‘Won’t back down, ook onbegrijpelijk, om 40%van de royalties aan Radiohead te betalen. Radiohead, althans hun advocaten, wilden echter 100%. 100%! Wie verzint zo iets? Ik heb het vaak genoemd, maar de bitterste pil ooit in dit soort kwesties was voor The Verve, die aan hun monsterhit Bitter Sweet Symphony niks verdienden omdat ze een sample, waar ze nota bene voor betaald hadden, niet contractueel juist hun nummer ingevlochten hadden. Anyway, ik hoop dat Radiohead het lid op de neus krijgt van de rechteren 0% toekent. We gaan zien. Wellicht kan de rechter deze bijzondere reactie van diehard Radiohead fan Mike meenemen:
“I have been a Radiohead fan for over 20 years, bought all of their albums but I am done with them now, first time in history I am DUMPING a band! I have been a huge fan of Lana’s for years as well and actually thought they could collaborate on music not this nonsense! If you hear Creep in Get Free you need your ears and head examined..It’s one of my favorite Lana songs and now she may have to take it off the album, and Creep never even crossed my mind when I listened to it.. Radiohead has lost it, what a bunch of egomaniacal, greedy fools, get over yourselves! Luckily I bought 2 copies of Lust for Life and it’ll be a cold day in hell if ever buy anything of Radiohead again!”
